Merak ediyorum da..

MUTLU YILLAR Bugün dayandığın tüm güven duvarlarını yıkacağın yerdesin. Geçmişi unutacağın, korkularını terk edeceğin gündesin. Sana acabayı düşündürecek sorular olacak. Hepsinden sıyrılıp yarını göreceğin o kapının önündesin. Durma at o adımı. Çünkü bugün bu adımı atmazsan yarın korkuların yeniden canlanacak. Her şeyi geride bırak. Geçmişe bir set çek. Seni var eden sensin. Gücünü fark et. Sufiler derler ya; “Seninle uğraşan hiç kimseyle uğraşma, eğer uğraşırsan onunla aynı yerde kalırsın. Etrafında dolanıp yoluna devam et.”          Sakın durma! Kimseyi kurtarmak zorunda değilsin. Yeterince yorulmadın mı? Başkaları için çabalamaktan, herkes iyi olsun ki ben de mutlu olayım demekten, mahcubiyet yaşatmamak uğruna kendinden verdiğin ödünlerden, sustuklarından, görmezden geldiklerinden… Bu noktaya nasıl geldiğini hatırla! Sen zoru başardın. Dibi gördün ve kazıyarak yeniden yükseldin. Bir an bile pes etmedin. Yeni yollar keşfedeceğin yeni ve koca bir yıl var önünde. Yalnız olmadığını bil.

  KENDİMİ KAZANDIM Bu günlerde “değerli” kelimesini çok fazla içimden geçiriyorum. Herkesin ne kadar değerli olduğunu kendime hatırlatıyorum. Çünkü herkesi kendim gibi görüyorum. Ama sanırım öyle değil.   Ve bu konuda yanılmaktan nefret ediyorum. Moralim bozuluyor. Başımın üstünde yeri var dediklerinizin gerçekten tepenize çıktığı oldu mu hiç? İyi niyet ve naiflik, saflık değildir. Saygılı olmak, alttan almak verecek bir cevabı yok demek değildir. Ses yükseltmemek, kötü konuşmamak haklı olduğunuz için değildir. Ne olursa olsun değerli olduğunuz için kırmak istememenin davranış şeklidir. En kötü huyum habersiz küsmek. Kırıldım bile diyememek. Zihnimin içinde kavga edip sonuca bağlamaya çalışırım. Sonunda sessizce giderim. Üzmemek için “beni kaybettin” diyemediğiniz oldu mu hiç? Bunun anlamı; gidiyorum ama ben yine aynı yerdeyim, ayağın taşa değse ilk koşup gelecek kişiyim ama yine de sana küsüm demektir. Çok sevdiğim bir söz var: “ Kaybettiğim her şeyin sonunda kendimi